De schoenen zijn vanaf dag 1 een groot probleem gebleken. Reeds tijdens de wandeltochten in de Drôme bleek dat deze vrij krap bemeten waren, doch er deden zich daaromtrent geen noemenswaardige problemen voor. Alles ging nog vlot. De hitte in Andalucia en Extramadura laat echter geen ruimte voor fouten. De extreme hitte van 35° C was vanaf dag 1 fataal. Door de extreme temperaturen begonnen mijn voeten onmiddellijk geweldig op te zwellen, en gezien er onvoldoende expansieruimte aanwezig was, waren de bleinen onvermijdelijk. Na een paar dagen waren mijn beide kleine tenen herleid tot een open wonde, en mijn god wat liggen er gigantisch veel keien op de camino. (zie hieronder)
Als bij elke stap elke steen voelbaar is, dan is uiteindelijk de pijn niet meer te harden.
Niet alleen de voeten waren een probleem, doch ook het lichaan heeft een ruime periode (8 à 10 d) nodig om aan deze extreme onstandigheden te acclimatiseren. In het begin heb ik dan ook veel te veel moeten drinken zodat een ontstelde spijsvertering een logisch gevolg was.
Ook het constant zuidwaards lopen, met de zon een groot deel van de dag in de rug schiep aanvankelijk grote problemen. Een short is duidelijk een verkeerde keuze, want ook de benen gaan, door de langdurige blootstelling aan de zon, opzwellen, en de bloeddoorstroming wordt gestremd, zodat krampen onvermijdelijk worden. Ook het beschermen van het hoofd en de nek zijn uiterst belangrijk. Gelukkig had ik hier snel een oplossing (dank zij een goede suggestie van Monique), door het omdoen van een handdoek, als halsdoek, zodat het gevaar van een zonnesteek vermeden kon worden.
Ook de rugzak was redelijk slecht ingeschat, in die zin dat hij véél te zwaar woog. Zonder drinken in de camelbag kwam ik aan een 11 kg. Dus bij volledige bepakking met voorraden kwam ik in de buurt van de 15 kg. Weinig realistisch zoals nu blijkt.
Ook het bijhouden van een blog blijkt achteraf een niet zo gelukkig idee, zeker als hiertoe een tabletcomputer dient meegezeuld te worden. In het uiterste zuiden is wifi en internet nog echt geen geplogenheid, om dan nog niet te spreken van het feit dat men in de aanpassingsperiode weinig zin heeftt om hiernaar op zoek te gaan.
Dus met een beetje pijn in het hart terug huiswaarts.
Langs de andere kant geniet ik van het feit dat de ervaring echt uniek was en ervaar ik een goed gevoel dat de bovenhand heeft. Ik kon mijn spaans geweldig bijspijkeren, zodat ik op dat vlak nu volledig zelfredzaam ben.
Tevens weet ik nu heel duidelijk wat een camino betekent, en ook wat het zeker niet betekent.
Dus met een sterke focus en goede voorbereiding hoop ik de rest van de camino (750 km) volgend jaar of het jaar nadien te kunnen afwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten