CAMINO GEDACHTEN

Hoewel mijn camino relatief kort was (15 dagen) kan ik toch gewagen van een zeer intensieve ervaring.
Persoonlijk vond ik de contacten met de medepelgrims in de beginfase zeer intensief.  Aanvankelijk gaat men toch min of meer wat steun zoeken bij de personen die reeds enige ervaring hebben met een of andere camino.
Uiteraard wordt hierbij zeer intensief van gedachten gewisseld.

Een van de meest besproken items hierbij is : in hoeverre moet men (alles) loslaten en met de thuisbasis kappen om in staat te zijn "zichzelf  tegen te komen" zoals dit heet.  Blijkbaar is het heden ten dage een doelstelling om bij zichzelf naar binnen te komen, en als het ware verlicht of maw. min of meer "zen" uit deze zeer ingrijpende ervaring te komen.



Hier lopen de meningen uiteraard zeer sterk uiteen.  Sommige stellen hierbij dat het aangewezen is terug te blikken op de originele caminandos zoals die het vroeger deden.  Zonder moderne communicatiemiddelen, zonder modern confort, zonder ook maar enige mogelijkheid om zich te orienteren.  Enkel kon men zich richten op de zon en de sterren. Men rekende uitsluitend op de solidariteit en de goodwill van de plaatselijke bevolking.

De realiteit is momenteel dat iedereen minstens over een gsm toestel beschikt, om toch basic contact te kunnen hebben, als is het maar in geval van nood.  De meeste moderne caminandos zijn ook regelmatig op zoek naar internetcafes om mails te checken of om zaken op te zoeken op het internet.   De files bij de weinige computers in de albergues onderstrepen dit gegeven.  Men wil het hierbij nogal eens hebben over de wijze waarop de "jeugd van tgegenwoordig" tegenover allerlei aspecten van het leven staat en een beetje richtingloos de juiste weg probeert te vinden, maar hierin niet echt slaagt.

Ikzelf dien me ongetwijfeld te catalogeren bij de categorie van mensen die de moderne evoluties zeer sterk toejuichen en onmisbaar vinden.  Waarom zouden wij hiervan moeten afzien in een camino?   Het argument hierbij is dat men zogenaamd niet meer in staat zou zijn om de focus scherp te houden en zodoende niet meer in staat is het uiteindelijke doel nl. de lange weg in zichzelf tot een goed einde te brengen.  Tevens verwijst men hierbij naar de vroegere tijden waarbij men niet kon beschikken over de moderne communicatiemiddelen, en dat men toch in staat zou geweest zijn "feilloos" het pad naar Santiago de Compostela te vinden.  Hierbij poneert men tevens dat de moderne pelgrim desondanks nauwelijks of niet in staat is de juiste richting te bepalen.

 Ik vind deze bemerkingen nogal kort door de bocht, en totaal niet relevant.  Men gaat er hierbij gemakshalve van uit dat de doelstellingen van de caminandos van vroeger dezelfde waren als deze van de "moderne" pelgrim, en dat de logistieke elementen vergelijkbaar zouden geweest zijn.

Mijn idee over het vroegere pelgrimeren is, en dit is voor mij evenzeer giswerk als voor iedere andere persoon, dat het in deze tijden niet in hoofdzaak de bedoeling was om te mediteren en hieruit als een rijper persoon tevoorschijn te komen.  Mijns inziens had men in hoofdzaak tot doel een al dan niet externe opdracht tot een goed einde te brengen, zijnde penitentie doen, vergeving bekomen, en hiervoor een bewijsstuk te bekomen dat het ook effectief gelukt was om zich bij de terugkeer te kunnen verantwoorden.  Dit uiteraard op voorwaarde dat men de tocht er levend had vanaf gebracht.

De omstandigheden waarin dit diende te gebeuren waren mijns inziens meer dan erbarmelijk en waarschijnlijk bijna onmenselijk.  De lange tochten, de hitte en de dorst, de kapotte voeten in erbarmelijk schoeisel, de zoektocht naar dagdagelijks stukje voedsel in de albergue.  Dit alles moet zoveel energie gekost hebben van de vroegere pelgrim, dat hogere doelstellingen het laatste van zijn gedachten moeten geweest zijn.

De huidige generatie, en dan bedoel ik niet "de jeugd van tegenwoordig" kan deze omstandigheden niet meer aan, en zou het ook niet meer willen.  Op de camino hoorde ik hieromtrent een anekdote die mijn mening hieromtrent ondersteunt.  Een medepelgrim was namelijk eens in een albergue opgestaan, volledig onder de beten van bedwantsen, met een totale allergische reactie en hospitalisatie tot gevolg.  De paniek die toen in de albergue  is uitgebroken bij de toevallige mede-overnachters was onbeschrijfelijk, en iedereen was totaal ontredderd en vreesde ook gebeten geweest te zijn.  Onmiddellijk werd de albergue gesloten voor desinfectatie en werden de nodige maatregelen genomen om de "epidemie" in te dijken.  Ook dit jaar was de albergue van Salamanca gesloten wegens desinfectatie.  Ik denk niet dat men in de vroegere tijden een albergue zou gesloten hebben omwille van "banaliteiten" zoals bedwantsen, vlooien of luizen.

De doelstellingen van de "moderne" perigrino zijn totaal verschillend.  Sommigen lopen de camino om religieuze redenen, andere omwille van de sportieve prestatie, nog anderen willen genieten van de aangenamen spaanse zomeravonden, en nog anderen willen gewoon een goedkope toeristische tocht gekoppeld aan een fysieke inspanning.  Ontelbare doelstellingen, evenveel als de individuele caminos.

Ik denk niet dat men met deze manier van leven in de huidige tijd, kan terugblikken op de tijd van vroeger, waarin alles zogenaamd zoveel beter was, en iedereen vol zelfvertrouwen zijn eigen camino kon bewandelen.
Dit is appelen met citroenen vergelijken, en totaal niet relevant.

Ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat wij kinderen van onze tijd zijn en vooral wat is daar mis mee? Laten we ook vooral "de jeugd van tegenwoordig" voldoende krediet en ruimte geven om zich te kunnen orienteren en te juiste flechas te vinden.   Heus niet eenvoudig in de huidige moderne tijden met een overload aan info.